Dowiedz się o nas więcej!  Zapraszamy!

Celem statutowym działalności Stowarzyszenia jest troska o integralny rozwój osoby ludzkiej, który umożliwia formację wszystkich wymiarów ludzkiej osobowości – wymiaru fizycznego, społecznego, kulturowego, moralnego i duchowego.

 

Cel ten Stowarzyszenie realizuje poprzez:

• działalność edukacyjną, a w szczególności zakładanie i prowadzenie szkół katolickich,
• wspieranie rodziny i jej funkcji,
• działalność opiekuńczo-wychowawczą,
• przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu,
• ochronę i promocję zdrowia,
• upowszechnianie kultury fizycznej i sportu,
• krajoznawstwo oraz wypoczynek dzieci i młodzieży,
• działalność proekologiczną,
• działalność kulturową,
• pomoc osobom zagubionym, zagrożonym oraz ich rodzinom,
• działania na rzecz osób niepełnosprawnych,
• promocję i organizację wolontariatu,
• podejmowanie działań charytatywnych,
• działalność wspomagającą rozwój wspólnot i społeczności lokalnych,
• rozwijanie świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej,
• rozwijanie kontaktów i współpracy między społeczeństwami,
• działalność wydawniczą,
• prowadzenie stałej formacji.

 

„beze mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5)

 

W 25 ROCZNICĘ POWSTANIA STOWARZYSZENIA PRZYJACIÓŁ SZKÓŁ KATOLICKICH W SŁUŻBIE KOŚCIOŁOWI I OJCZYŹNIE MISJA SZKÓŁ STOWARZYSZENIA PRZYJACIÓŁ SZKÓŁ KATOLICKICH -INTEGRALNY ROZWÓJ OSOBY

 

„Człowieka nie można do końca zrozumieć bez Chrystusa. A raczej – człowiek nie może sam siebie zrozumieć bez Chrystusa. Nie może zrozumieć ani kim jest, ani jaka jest jego właściwa godność, ani jakie jest jego powołanie i ostateczne przeznaczenie. Nie można tego wszystkiego zrozumieć bez Chrystusa”

 

Jan Paweł II, Warszawa 2.06.1979

 

Fundamentem integralnego rozwoju człowieka jest personalizm chrześcijański. Główną zasadą działań szkół Stowarzyszenia Przyjaciół Szkół Katolickich jest uszanowanie prymatu osoby nad działaniem.

 

I  –  Integralny rozwój osoby ucznia
Personalistyczna koncepcja osoby ludzkiej wyróżnia w istocie człowieka pięć podstawowych płaszczyzn, które podlegają integralnemu kształceniu i wychowaniu:

• płaszczyzna formacji fizycznej
• płaszczyzna formacji społecznej
• płaszczyzna formacji kulturowej
• płaszczyzna formacji moralnej
• płaszczyzna formacji duchowej

„Sport ujawnia bowiem nie tylko możliwości fizyczne człowieka, ale i zdolności intelektualne i duchowe. Ma nie tylko siłę fizyczną i wydolność mięśni, ale ma także duszę i dlatego musi w pełni okazywać swe oblicze”

 

1. Płaszczyzna formacji fizycznej(kształtowanie rozwoju fizycznego) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• kształtowanie świadomości uczniów, że życie i zdrowie są bezcennym darem Boga,
• naukę higieny życia i dbałości o zdrowie własne i innych,
• rozbudzanie potrzeby podejmowania aktywności fizycznej uczniów poprzez prowadzenie różnorodnych zajęć wychowania fizycznego,
• troskę o rozwój fizyczny każdego ucznia, w tym osób z niepełnosprawnością według wskazań specjalistów i możliwości szkoły,
• odkrywanie wiary, która integruje wymiar fizyczny i psychiczny w człowieku dając pokój serca.

 

„Człowiek otrzymuje od Boga swą istotną godność, a wraz z nią zdolność wznoszenia się ponad wszelki porządek społeczny w dążeniu do prawdy i dobra. Jest on jednak również uwarunkowany strukturą społeczną, w której żyje, otrzymanym wychowaniem i środowiskiem”

 

Jan Paweł II, Centesimus Annus

 

2. Płaszczyzna formacji społecznej(kształtowanie dojrzałości społecznej) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• kształtowanie postawy szacunku wobec każdego człowieka, wrażliwości na jego potrzeby
• wychowanie do posłuszeństwa w duchu miłości i odpowiedzialności wobec  rodziców, wychowawców i przełożonych
• kształtowanie odpowiedzialności za siebie i innych
• wychowanie do odkrywania i poszanowania dobra wspólnego jakim są: rodzina, klasa, szkoła, wspólnota Kościoła, Ojczyzna, świat przyrody
• kształtowanie u uczniów samodzielności w dążeniu do dobra
• formację do prawdziwej miłości rozumianej jako służba na rzecz innych

 

„Czym jest kultura? Kultura jest wyrazem człowieka. Jest potwierdzeniem człowieczeństwa. Człowiek ją tworzy – i człowiek przez nią tworzy siebie. Tworzy siebie wewnętrznym wysiłkiem ducha: myśli, woli, serca. I równocześnie człowiek tworzy kulturę we wspólnocie z innymi. Kultura jest wyrazem międzyludzkiej komunikacji, współmyślenia i współdziałania ludzi. Powstaje ona na służbie wspólnego dobra – i staje się podstawowym dobrem ludzkich wspólnot”

 

Jan Paweł II, Gniezno 3 czerwca 1979

 

3. Płaszczyzna formacji kulturowej(kształtowanie rozwoju intelektualnego i doświadczenia kulturowego) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• dbałość o rozwój intelektualny ucznia (przekaz wiedzy i kształcenie umiejętności)
• rozwijanie zdolności twórczych oraz myślenia analitycznego i syntetycznego
• przekształcanie spontanicznej motywacji poznawczej dziecka w świadome podejmowanie zadań, wymagających systematycznego wysiłku intelektualnego
• uwrażliwianie na prawdę, piękno i dobro
• odkrywanie wiary i dziedzictwa chrześcijańskiego jako źródła kultury
• poznawanie znaczenia i wartości kultury poprzez kontakt z kulturą i refleksję nad nią
• tworzenie kultury
• kształtowanie poczucia tożsamości kulturowej, regionalnej, historycznej i narodowej
• troskę o kulturę języka ojczystego
• pielęgnowanie etycznego wymiaru kultury
• uczenie otwartości i szacunku dla innych kultur i narodów

 

„Trzeba pilnie odkryć na nowo istnienie wartości ludzkich i moralnych, należących do samej istoty i natury człowieka, które wynikają z prawdy o człowieku oraz wyrażają i chronią godność osoby: wartości zatem, których żadna jednostka, żadna większość ani żadne państwo nie mogą tworzyć, zmieniać ani niszczyć, ale które winny uznać, szanować i umacniać”

 

Jan Paweł II, Evangelium Vitae

 

4. Płaszczyzna formacji moralnej(kształtowanie rozwoju moralnego) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• rozwijanie zdolności odróżniania dobra od zła, działań służących rozwojowi człowieka od działań wpływających na niego destrukcyjnie
• uznawanie prawdy o sobie
• odkrycie rzeczywistości sumienia i jego zależności od Boga
• formację sumienia i uczenie analizowania własnych zachowań według Dekalogu i Błogosławieństw
• rozbudzanie dociekliwości poznawczej, ukierunkowanej na poszukiwanie prawdy, dobra i piękna
• zakorzenienie w postawie wychowanków wartości moralnych i etycznych, w celu realizowania ich w życiu codziennym

 

„Człowiek jest powołany do pełni życia, która przekracza znacznie wymiary jego ziemskiego bytowania, ponieważ polega na uczestnictwie w życiu samego Boga”

 

Jan Paweł, II Evangelium Vitae

 

5. Płaszczyzna formacji duchowej(kształtowanie rozwoju duchowego) w szkołach Stowarzyszenia obejmuje:

• odkrywanie wiary jako daru Boga w sakramencie chrztu świętego
• doświadczenie Boga – miłującego Ojca, który zawsze mnie kocha jako swoje dziecko
• patrzenie z wiarą na wydarzenia mojego życia
• świadczenie o nadziei i miłości
• wychowanie do życia wiarą jako relacji z Bogiem i życia sakramentalnego we wspólnocie Kościoła
• podejmowanie troski o własny rozwój duchowy przez uczestniczenie w Eucharystii, życie Słowem Bożym, modlitwę osobistą i inne
• towarzyszenie uczniom na drodze odkrywanie rzeczywistości własnego serca jako centrum osoby ludzkiej
• kształtowanie zdolności do głębokich relacji z drugim człowiekiem i z Bogiem
• wychowanie do miłości rozumianej jako bezinteresowny dar z siebie
• odkrywanie obecności Matki Bożej jako drogi do Boga

 

II – Nauczyciel w szkołach Stowarzyszenia

 

„Zwracam się również do was, drodzy nauczyciele i wychowawcy. Podjęliście się wielkiego zadania przekazywania wiedzy i wychowania powierzonych wam dzieci i młodzieży. Stoicie przed trudnym i poważnym wezwaniem. Młodzi was potrzebują. Oni poszukują wzorców, które byłyby dla nich punktem odniesienia. Oczekują odpowiedzi na wiele zasadniczych pytań, jakie nurtują ich umysły i serca, a nade wszystko domagają się od was przykładu życia. Trzeba, abyście byli dla nich przyjaciółmi, wiernymi towarzyszami i sprzymierzeńcami w młodzieńczej walce. Pomagajcie im budować fundamenty pod ich przyszłe życie”

 

Jan Paweł II, Łowicz 14.06.1999

 

1. Nauczyciel w szkołach Stowarzyszenia powinien podjąć troskę o własny integralny rozwój w pięciu płaszczyznach:

• płaszczyzna formacji fizycznej
• płaszczyzna formacji społecznej
• płaszczyzna formacji kulturowej
• płaszczyzna formacji moralnej
• płaszczyzna formacji duchowej

2.  Nauczyciel podejmujący własny integralny rozwój staje się przewodnikiem na ścieżkach integralnego rozwoju ucznia. Nauczyciel powinien być:

• mistrzem i autorytetem w zakresie wiedzy i nauczania
• pasjonatem zapraszającym uczniów do świata wiedzy
• osobą dojrzałą w swym człowieczeństwie, widzącą w uczniu jego wartość i godność jako osoby
• zdolnym do tworzenia relacji więzi i ufności by wraz z uczniem odkrywać jego dary i talenty
• otwartym na kontakt indywidualny z wychowankiem w pracy wychowawczej i dydaktycznej
• świadkiem wiary

 

III – Indywidualizacja

 

„Pytanie podstawowe. Jaką miarą mierzyć człowieka? Czy mierzyć go miarą sił fizycznych, którymi dysponuje? Czy mierzyć go miarą zmysłów, które umożliwiają mu kontakt z zewnętrznym światem? Czy mierzyć go miarą inteligencji, która sprawdza się poprzez wielorakie testy czy egzaminy? Odpowiedź dnia dzisiejszego, odpowiedź liturgii Zielonych Świąt, wskazuje dwie miary: człowieka trzeba mierzyć miarą “serca”. Sercem! Serce w języku biblijnym oznacza ludzkie duchowe wnętrze, oznacza w szczególności sumienie… Człowieka więc trzeba mierzyć miarą sumienia, miarą ducha, który jest otwarty ku Bogu. Trzeba więc człowieka mierzyć miarą Ducha Świętego”

 

Jan Paweł II, Warszawa 3.06.1979

 

W szkołach Stowarzyszenia nauczyciel podejmuje indywidualizację poprzez:

• umieszczenie ucznia w centrum pracy edukacyjnej i wychowawczej
• podejmowanie indywidualnego, osobowego kontaktu z wychowankiem
• rozpoznawanie w każdym dziecku jego niepowtarzalności jako osoby,
  odkrywanie talentów, cech charakteru i umiejętności
• określenie poziomu wiedzy i uzdolnień ucznia
• rozpoznanie uwarunkowań osobistych, rodzinnych i środowiskowych
  poszczególnego ucznia
• dostosowanie treści, metod i form pracy oraz wymagań do możliwości każdego ucznia zarówno na zajęciach obowiązkowych jak i dodatkowych
• ocenianie ucznia nie według miary innych, ale według jego możliwości i na  jego miarę
• opracowanie indywidualnego programu rozwoju dla każdego ucznia bardzo zdolnego
• opracowanie indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego dla  każdego ucznia posiadającego orzeczenie
• wychodzenie naprzeciw problemom i potrzebom uczniów, pomoc w  zaistniałych trudnościach
• widzenie słabości i trudności ucznia jako niezwykłej szansy w jego rozwoju
• towarzyszenie dziewczętom i chłopcom na drodze odkrywania ich własnej
  tożsamości i powołania chrześcijańskiego
• zauważanie dobrych stron ucznia i osiągnięć dydaktycznych, informowanie o  nich ucznia i rodziców
• rozbudzanie w wychowanku świadomej troski o własny rozwój

 

IV – Wspólnota szkolna

 

„Fundamentem wszystkich programów, systemów i ustrojów jest dobro człowieka − osoby we wspólnocie − które jako podstawowy wyznacznik dobra wspólnego musi stanowić istotne kryterium wszystkich programów, systemów czy ustrojów”

 

Jan Paweł II, Redemptor Hominis

 

Społeczność szkolna traktowana jest jako wspólnota którą tworzą nauczyciele, pracownicy szkoły, uczniowie i rodzice (prawni opiekunowie), co oznacza, że wszyscy poczuwają się do odpowiedzialności za kształt i funkcjonowanie szkoły.

Budowanie wspólnoty szkolnej dokonuje się poprzez:

• działania ludzi sobie bliskich, życzliwych i wzajemnie się wspierających w poszukiwaniu prawdy, odkrywaniu piękna i czynieniu dobra
• kształcenie umiejętności budowania więzi i doświadczania relacji przyjaźni
• kontakt indywidualny, rozumiany jako prawdziwe spotkanie osób
• wzajemną współpracę w środowisku szkoły i w środowisku Stowarzyszenia
• współpracę z rodzicami jako pierwszymi wychowawcami dziecka i budowanie relacji z jego rodziną
• wychowanie do dialogu i pojednania, by szkoła była miejscem doświadczania przebaczenia i radości
• wspólnota szkolna powinna stawać się miejscem budowania Bożego królestwa prawdy i miłości
• wychowanie do postawy wdzięczności wychowanków za otrzymane dobro w rodzinie, szkole, Kościele, Ojczyźnie